PETE HERZOG (US)
Homestyle

« Foor elck wat wilsch » was een spreuk die reeds in de middeleeuwen van toepassing was. En zo moet het zijn, ongetwijfeld. Smaken en kleuren laten zich niet bevelen. Op elk potje past een dekseltje, en zo kunnen we nog een eindje doorgaan. Voor elke geur, kleur, geluid of smaak is er ergens ter wereld minstens één liefhebber. Dat is een wet. Dus, voor de CD die momenteel in mijn speler draait, moet er zonder enige twijfel een gegadigde zijn, maar waar ? Eén ding is zeker : ik ben het niet ! Ik heb het verkeerde lot getrokken bij de verdeling der te bespreken CD’s. Je kan niet altijd geluk hebben.
Maar dit is zowat het ergste wat me kan overkomen na drie slapeloze nachten. Hiermee haal ik het geeneens een uurtje verder in de tijd.

Wat Pete Herzog hier, vermoedelijk op de rand van zijn bed, gebrouwen heeft, mag niet ongenuanceerd slecht genoemd worden. Verre van zelfs. Hij geeft staaltjes van gecontroleerde finger picking en flat picking weg, de man kan enigszins met de akoestische gitaar overweg. Maar bij deze entertainend zijn ? Niet echt. In een workshop voor iets gevorderde guitar-pickers zal hij de aandacht kunnen vast houden, maar zelfs in de beslotenheid van mijn werkkamer kan ik er slechts met veel inspanning in slagen het schijfje af te luisteren, omdat ik het mezelf opleg.

Op “Homestyle” staan ontzettend veel nummers. Achttien, dus ongeveer zoveel als kan op een 700Mb-schijfje. Het lijkt met toe dat ze alle achttien wedijveren om zoveel mogelijk uniform te klinken. Elk volgend nummer lijkt méér op het voorgaande dan op zichzelf. Of heb ik een ongeoefend oor voor deze muziek ? Daar zal het op aankomen. Ik ga voorzeker een tweede luisterronde aanvatten, ik moet toch iets van nuances terugvinden bij Pete.
En zo is dat. Mocht Herzog een paar ‘tricks of the trade’ aangewend hebben om zijn noeste werk in te verpakken, had het album al heel anders geklonken. Eens meer van toonhoogte veranderen, bijvoorbeeld, is een wondermiddel voor iemand met een beperkte stem en intonatiegevoel. Van gitaar wisselen is ook zoiets, geen enkele klinkt hetzelfde, al zijn ze van identieke makelij. Een effectje links of rechts,  maar niet overdreven natuurlijk, gezien het genre, is ook heilzaam.

Gelukkig is Pete Herzog een degelijke, maar helaas geen virtuoze, gitarist. Een derde beluistering, jawel, leert me dat het gebrachte vooral een goede basis materiaal inhoudt, waaruit hij kan delven om ze te bewerken en arrangeren en nuanceren tot er achttien prachtige complete songs uit ontstaan. Hij kan er zelfs twee albums van branden dan.

Inspiratieloos is een zwaar woord, dat ik niet licht gebruik. Maar minimalistisch is een omschrijving die ik in deze context graag wil aanwenden. Zonder echter te verwijzen naar de stijloefening in de moderne klassieke muziek die in vorige eeuw zijn opwachting maakte en die werd vertaald naar R&R door mensen als John Cale. Hey, ik wijk af van het centrale onderwerp. ’t Moet zijn dat ik erover uitgesproken ben.

witteMVS